Eerste daagjes co-schap

Maandag was het dan tijd om te beginnen met het Co-schap. Eerst moesten we 's ochtnds vooral heel veel regelen; hotel betalen (oef, wat was dat veel), sportkaart, internet. Hiervoor moesten we naar het hoofdgebouw, en dat gebouw is echt fantastisch mooi, super koel, ruim en modern. Onvoorstelbaar dat dat gebouw in India staat, past totaal niet tussen de gebouwen enzo in een normale stad. Uiteindelijk hadden we om één uuralles zo ongeveer geregeld was eindelijk het ziekenhuis in. Helaas, dit zag er wel uit zoals verwacht; beetje viezig, warm en veeeeel te veel mensen (mag helaas geen foto's maken in het ziekenhuis officieel, dus kan het niet laten zien).
We hadden gehoord van de andere co's bij oogheelkunde dat zij meestal alleen in de ochtenden hoeften te komen, dus ik kwam ook binnen met de verwachting dat dit allemaal niet heel zwaar ging worden. Uit die droom werd ik echter gelijk geholpen. Het eerste wat het hoofd van de afdeling tegen me zei was namelijk dat ik er 's ochtends niet was geweest. Dus ik uitgelegd dat dat ook helemaal niet kon, toen kwam de volgende opmerking; 'je moet wel even een andere broek aantrekken' (ik had met de 38 graden die het hier in een driekwart broek aan, maar dat mocht dus écht niet). Na deze geweldige start moest ik na de lunchpauze terugkomen en kreeg ik mijn rooster. Helaas voor mij moest ik dus inderdaad elke dag van half negen tot half vijf aanwezig zijn, en ook op zaterdag. Ze had (volgens mij expres) precies de meest interesante dingen op zaterdag gepland, dus geen weekend uitstapje voor mij dit weekend. Grote teleurstelling. Ik mocht die middag op de poli meekijken met een mannelijke arts. Ik weet nog helemaal niets van dermatologie, maar gelukkig wist die arts dat en legde hij super veel uit en kon ik elke (ook de domme) vraag stellen. Dat was dus wel leuk!
's avonds was het de laaste avond voor een aantal Nederlanders, dus gingen we met een grote groep uit eten. Het tentje zag er niet al te fris uit, maar het eten was er wel super lekker. Erna nog even wezen dansen in de lokale dans-bar (Remix). Was heel gezellig.En hoe de Indiërs dansen is echt hilarisch, die gaan helemaal uit hun dak op de 5-jaar achterlopende muziek die hier gedraaid wordt. Helaas was er al voorspeld dat na 1,5 week in India de darmen in opstand zouden komen, en helaas was dat bij mij ook zo, dus om kwart over elf lag ik met buikpijn en misselijk in bed.
Dinsdag was ik gelukkig weer helemaal beter. De dag in het ziekenhuis begon met een presentatie van een van de artsen die nog aan het leren was om dermatoloog te worden. Ik kon haar engels nauwelijks verstaan, ging heel snel en met dat accent van hier. Ik zat de hele tijd maar te hopen dat ik dit niet zou hoeven doen, vooral omdat ze ook nog voortdurend afgekraakt werd door dat hoofd. Na de presentatie mocht ik met het hoofd meekijken op de poli. Gelukkig was ze nu wat aardiger, en legde ze me heel veel uit. Wel eindigde de dag met de mededeling dat ik ook (waarschijnlijk meerdere'van) zo'n presentatie moet geven. Help!
Deze vrouw, het hoofd van de afdeling, doet me echt in alles wat ze doet denken aan de baas in de film 'The devil wears prada'. Ze zit in haar kamer op een stoel. Dan moet een van de secetaresses komen vragen wie ze als volgende patiënt wil, want dan kan de secetaresse die roepen. Zelf gaat ze namelijk echt niet opstaan om iemand te roepen. Iedereen (ook de andere atsen, en oké, ik ook) kijkt haar bang aan, en doet onmiddelijk wat ze zegt. Als één van de studenten verteld over een patiënt tegen haar, kan ze dwars door dat verhaal uitleg aan mij gaan geven.
's avonds weer lekker gegeten. En toen lekker vroeg naar bed.
Vandaag was nog de spannendste dag in het ziekenhuis. We gingen namelijk 's ochtends de zalen op. Ik hoop echt dat ik hier nooit in het ziekenhuis kom te liggen, wat is dat verschrikkelijk hier. Er zijn veel verschillende soorten kamers, soms lig je gewoon alleen of met twee, maar er zijn ook zalen met bijna 20 bedden. Verder is het op de afdelingen enorm benauwd en warm. Vaak zit er geen glas in de ramen, dus dan lig je praktisch buiten; heerlijk hygiënisch allemaal. Maar voor mij was het wel interessant om nu wat meer verschillende en ook meer ernstige gevallen te zien. Na een lekkere lunch met fruitsapjes, soort pannenkoek met pittige kip, en een fruitcocktail met ijs (samen iets meer dan 1 euro; jeej!) mocht ik zien hoe er (onverdoofd overigens) meerdere sneetjes in de huid van een patiënt gemaakt werden om het wondvocht te onderzoeken. Halverwege werd ik daar weggeroepen omdat er nóg iets spannenders was; er werd namelijk een huidtransplantatie gedaan. Ik dacht dat je zoiets op een (steriele)operatiekamer zou doen, maar het werd gewoon in een normale behandelkamer gedaan, alleen de arts had een mondkapje voor, maar de dermatoloog-in-opleiding die de helft van het werk deed hoefde net als ik geen mondkapje voor. Was best interessant om te zien. Maar zo tegen het einde, helaas, was het weer zo ver en werd ik duizelig, waarop ik nog dacht komt vast door de warmte hier, begon ionderdaad te zweten, maar toen kwamen er toch zwarte vlekken voor de ogen, geluid viel weg, dus tijd om de kamer uit te lopen en bij te komen. Toen ik weer oké was waren ze natuurlijk al klaar, en kon ik net ziek dat ze de laatste pleister plakten. Wordt leuk straks bij mn volgende co-schap als ik weer in Nederland ben: Chirurgie, als ik dit al niet aan kan...
Gelukkig was het daarna alweer tijd om naar huis te gaan. Ik was bijna weg, maar toen kwam ik Eva tegen. Met haar heb ik samen dit co-schap dermatologie en ga ik erna nog 2 weken reizen. Ze is vanaag dus aangekomen. Ben heel blij dat ze er is.