Trekking!

Donderdagavond gingen we, zoals afgesproken uit eten bij het resteuarant van de chocoladetaart. Er was alleen een probleempje: de taxi's en bussen waren aan het staken. We moesten dus lopen naar Lake Side. Het was ongeveer 40 minuten lopen, en mijn slippers zijn ondertussen echt bijna doorgesleten (we hebben een weddensvchap lopen of ze het eind van de reis gaan halen of niet) maar uiteindelijk hadden we het gehaald. Daar aangekomen was er echter een probleempje: we moesten ook weer terug. In het weekend zouden we een trekking gaan doen, dus het was een mooi moment om bergschoenen aan te schaffenvoor de terugweg! Wilke en Roy wilden echter minder graag teruglopen, en dus gingen we eerst maar even op zoek naar een hotel, waar we zouden overnachten. Het hotel dat we uiteindelijk hadden was echt super! Voor drie euro pp hadden we een heerlijk bed, met een zacht(!) kussen en een matras dat bijna 6x zo dik is als dat ding bij mijn gastgezin (een normaal matras was het dus) even hebben we overwogen gewoon te gaan slapen ipv te gaan eten, maar we zijn maar 1x in Nepal, dus op naar de chocoladetaart! En hij was heerlijk! erna nog een drankje gedaan. en toen was het tijd om naar ons hotel te gaan. Toen kwamen we er pas achter hoe erg de taxis het straatbeeld bepalen hier, want nu hadden de zwerfhonden de voel overgenomen. Na 1 x verdwaald te zijn geweest en 8 hartaanvallen te hebben gehad (door het schrikken van de honden) vonden we eindelijk het hotel en konden we slapen. Tenminste, dat dachten we. Roy is namelijk al sinds hij hier is gekomen al ziek, zwak en misselijk, en dat bereikte zijn hoogtepunt die nacht, dus lagen Wilke en ik de hele nacht wakker naast een hoestende, verontschuldigende en zieke mede-vrijwilliger.. Erg genoten van het bed hebben we dus niet, maar (gelukkig?) moesten we om half zeven alweer opstaan, we moesten namelijk gewoon om negen uur werken. De grap was dat er die dag ook twee Spanjaarden bij het weeshuis waren die op de filmacademie zitten en een film gingen maken om geld op te halen voor het weeshuis en de school. Wij werden die dag daarvoor geintervieuwd.
's avonds zijn we maar vroeg gaan slapen. Zaterdag hadden we namelijk alweer de wekken om vier, ja echt vier uur staan. Om kart voor vijf werd ik namelijk opgehaald met de taxi om de trekking te gaan doen. WIlke zou eerst naare KAtmandu gaan, maar heeft besloten toch met mij en Binod mee te gaan op trekking, waar ik heel blij mee was!
Langzaam werden we wakker in de taxi en na een uur kwamen we aan in een dorpje waarvan ik de naam echt niet kan onthouden. Na een tijdje lopen gingen we ontbijten, en daarna zou de trekking echt gaan beginnnen. Volgens de mensen waarbij we de permit (papiertje die je odig hebt om in de bergen een trekking te mogen doen (= vooral geldklopperij)) kon je de trekking die wij gingen doen helemaal niet in twee dagen doen, maar moest je er minstens drie voor uittrekken. Toch gingen wij vol goede moed na ons ontbijt de berg tegemoet, we zouden ongeveer 2000 meter gaan stijgen vandaag, en volgens de bordjes zou het 8 uur lopen zijn We hadden de vaart erin, en met een pauze op zijn tijd hebben we de trekking ruim binnen de voorgeschreven tijd voltooid. we kwamen om vier uur 's middags aan bij het hotel in ghurophani, terwijl Binod had verwacht dat we om 6 uur zouden arriveren. Het wandelen was echt super leuk! In het midden was het wel zwaar, toen was het namelijk bijna drie uur alleen maar (stijle) traplopen, maar Binod, die onze gids was, had het zwaarder dan Wilke en ik, en kon ons op- sommige stukken niet bijhouden :)
Aangekomen bij het hotel stond er een heerlijk bed klaar, was er een warme douche en stond er een haardvuur aan. Ook waren de spanjaarden van de film er. Ondertussen trokken de wolken we, en konden we de himalaya zien! niet een stukje, een topje, maar helemaal! We super mooi!
Zondachochtend werden we weer om vier uur wakker gemaakt, want we zouden Poonhill op lopen om daar de zonsopgang te zien. Dit keer hadden we goede hoop, na het mooie uitzich van zaterdagavond, dat we nu wel een mooie zonsopgang zouden kunnen zien (in tegenstelling tot bij Sarangkot) En dat was ook zo! Naa wederom een uur trappen beklimmen in het donker kamen we aan op Poonhill, en konden we de Hymalaya helemaal zien! Iedereen was volop foto's aan het maken, en terecht want het was super mooi! We zagen mensen spring-foto's maken en konden ons niet voorstellen dat we zouden kunnen springen (het was zo vroehoeg! Maar toen we toch een poging waagde, weden we er stiekem juist wakker en vrolijker van! Na genoten te hebben van het geluk dat we hadden die bergen in deze tijd van het jaar allemaal te hebben gezien, was het tijd om weer naar beneden te gaan. We kwamen om zeven uur aan in ons hotel, waar we nog even een uurtje in ons heerlijke bed konden slapen, terwijl ons ontbijd klaargemaakt werd. Het ontbioj werd genutigd aan een tafel uiten, met uitzicht op de bergen. En daarna was het tijd tas te pakken, bergschoenen weer aan te doen (inlopen was misschie toch wel fijn geweest, de dingen deden verrekte pijn) en weer 2000 meter af te dalen. Na 5 minuten kwamen de eerste pijntjes: Wilke dr knie deed pijn bij elke stap, en mijn schoenen hadden zaterdag blauwe plekken gemaakt, waar ze zondag lekker op gingen drukken. Na twee uur deed Wilke dr knie zo veel pijn dat alles stapvoeds ging (wat niet fijn is bij dalen, dat is makkelijker als je doorloopt) en dus liep ik op mijn eigen tempo en wachtte steeds als ik een stukje schaduw had gevonden. Op een gegeven moment was het drie uur, en we moesten nog minstens twee en een half uur lopen, maar om zeven uur zou het donker zijn. Toen hebben we maar even overwogen een Hotel te nemen, maar nietgedaan. DUs gingen we op slakkentempo verder, en was het uiteraard donker toen we nog 20 minuten moesten lopen. Toen begon het echte afzien. Binod had namelijk mijn zaklamp, die hij gebruikte om Wilke bij te schijnen, waardoor ik niets zag. Uiteindelijk hebben we het wel gehaald, en de laatste paar stappen naar de taxi waren echt het zwaarst.
De volgende dag met enorme spierpijn een laatste Smoothie drinken met Wilke, en daarna hebben we haar uitgezwaaid toen ze methet vliegtuig naar Katmandu ging. Echt jammer dat ze weg is! En nu is voor mij het einde ook al zo in zicht.. nog maar 1 weekje hier in Pokhara :(