en toen had ik alweer 3 colleges gevolgd..

Om het reisverslag nog maar even af te maken.. Ik ben dus weer in Nederland. De laatste dag in Katmandu was super leuk. We wilden naar Bakthapur gaan, en toen kwamen we een fietsverhuur tegen. Dus wij aan die man vragen hoe kang het fietsen was,. Volgens de beste man was het 2 uur fietsen als je de highway nam (snelweg dus) en 3 uur als je een rustigere route wilden fietsen. Het was pas half elf,. dus we gingen het avontuur aan en huurden een fiets, vroegen de man bij de verhuur om de weg, en met een kaart met een roze lijntje dat we moesten volgen vertrokken we het chaotische verkeer van Kathmandu in. De man bij de fietsenverhuur had ons gezegt dat we eerst naar het vliegveld moesten gaan, en vanaf daar een bepaalde weg op de kaart moesten volgen. Op de weg naar het vliegveld zijn we echt 100x verdwaald. Op de kaart leek het namelijk één rechte weg, maar als we aan de mensen de weg stuurden, moesten we bijna altijd afslaan naar een nieuwe weg. 2 uur later kwamen we bij het vliegveld aan. We stonden echter bij de verkeerde kant van dit vliegveld, waardoor we de 'rustige' weg niet konden vinden. Er zat maar 1 ding op: de highway nemen. En dus gingen we fietsend over de snelweg, waar we fietsten in de zwarte wolken die achter de bussen hingen. We probeerden zo min mogelijk te ademen, maarja de weg is daar niet plat, en bergopfietsen vergt toch wat adem... Uiteindelijk kwamen we aan in Bakthapur, was daar super mooi! We hadden van Reinier gehoord dat er een sluitroute is waarbij je niet de 11 euro(!) toegang van de stad hoefte te betalen. We gingen dus opzoek naar deze sluiproute, totdat een meneer om ons ticket vroeg. Wij deden verbaasd dat er een nodig was, zeiden dat we er geen hadden en fietsten weer terug. Toen we dachten uit het zich van de man te zijn gefietst sloegen we af, en zette we onze zoektocht naar de sluiproute voort. Na een paar minuten was daar echter een andere meneer die ons weer vroeg om ons ticket., We wilden hetzelfde verhaal ophangen, maar voor het eerst in Nepal was er eens iets goed geregeld, de eerste man had deze man namelijk gebeld dat wij hier illegaal rond aan het fietsen waren, en dus werden we nogmaal verzocht de stad te verlaten,.. Tijd dus om weer terug over de snelweg naar huis te gaan. Nu raakte we niet echt verdwaald, en waren we in een uur terug bij de fietsverhuur (vast een nieuwe recordtijd ;)). Toen was het tijd om te douchen. Al die uitlaatgassen slaan namelijk niet alleen om je longen, want toen ik onder de douche wilden gaan en mn hempje uit had gedaan, kon je nog zo zien waar mn hempje had gezeten, daar was ik namelijk niet zwart! Na wat schrobben wasn ik weer fris en fruitig, en hebben we uiteindelijk mijn écht laatste avond gegeten met de mensen die we de dag ervoor ontmoet hadden in een restaurant waar overal kussens op de vloer lagen, waar je dan op kon zitten om te eten. was heel leuk!
's nachts was ik wat ziekjes, en stond Roy om zes uur voor mijn kamer om gedag te zeggen, hij zou namelijk de bus terug naar Pokhara nemen om daar nog een onbekend aantal maanden te verblijven. Voor mij een mooie tijd om mijn tas (weer opnieuw) in te pakken. Ondertussen was ook het idee ontstaan dat ik misschien Mumbai (waar ik 10 uur ofzo moest wachten op mn vliegtuig naar NL) misschien wel in zou kunnen komen, omdat volgens iemand voor korter dan 24 uur geen visum nodig was. Dus ik heb even een Lonely Planet geleend en was al helemaal aan het plannen wat in allemaal zou gaan doen in Mumbai. Toen om negen uur op zoek naar een taxi, na wat ge-onderhandel had ik een taxi die voor zo min mogelijk geld naar het vliegveld reed. Op het vliegveld in Kathmandu verliep alles goed, en vloog ik uiteindelijk om twaalf uur naar Mumbai. Daar aangekomen bleek het toch niet mogelijk om de stad in te gaan, en in plaats daarvan werd ik met een paar andere 'overstappers' in een lelijke hal neergezet waar we naar hun zeggen 45 min moesten wachten omdat zij dan onze boarding-pass zouden regelen. twee uur later kwam de mevrouw pas terug, en niet met een boarding-pass maar met een kaartje, waarop stond dat ik om 4 uur 's nachts bij gate 15 moest zijn, om dan mijn boardingpass te krijgen. Dit leek mij niet zo'n goed plan omdat mijn vliegtuig al om 1.10 vertrok. Toen streepte ze de tijd op dat kaartje door, veranderde het naar tien uur, en liep weer door naar de volgende. Ik had er niet echt vertrouwen in dat het helemaal goed zou komen, maar kon niet veel anders dan gewoon het vliegveld verder in te gaan. Ik wilde koffie! Met mijn pinpas stond ik in de rij bij een zorgvuldig uitgekozen koffie-verkoop-ding, maar die bleek geen pinautomaat te hebben. Ik had nog wat Nepalees geld, dus ging dat maar eens wisselen bij een wisselkantoor voor geld in India. Dat deden ze echter niet.. en een pinautomaat hadden ze ook nergens. Uiteindelijk had ik wat euro's gevonden, dus ik weer naar dat wisselkantoor, maar ook euro's ruilde hij niet om (ik vraag me hard af wat wel maar goed..) ik met de euro's naar de koffie-verkoper, en hij nam euro's aan zei hij! hiephoi! Enige probleem was dat ik alleen wat muntjes had gevonden in mijn tas,. en die nam hij dan weer niet aan (wat ik dus heeel vreemd vind, die koffie was 1.50, hoe wil je dan geld teruggeven van een briefje als je geen muntjes wilt?) Dus zonder koffie ben ik maar gaan slapen tot vijf voor tien. Toen was het namelijk tijd om naar de gate te gaan voor mijn boarding-pass. Na 20 min wachten was er echter nog steeds niemand die mij een boardingpass ging brengen (wat ik al een beetje vreesde dus) dus ik lichtelijk in paniek op zoek naar iemand van die luchtvaartmaatschappij.. die had ik best snel gevonden, ik moest terug naar de gate en na een paar minuten kwam er een mannetje aanherent. Hij ging het voor me regelen, maar het zou wel weer een uur duren. Nu kwam alles goed. En uiteindelijk zat ik dus toch helemaal op tijd enzo in het vliegtuig, en na een tusssenstop om te tanken in Istambul kwamen we enigszins vertraagd aan in NL. Papa, Mama en Stefan stonden mij daar met een mooie ballon op te wachten, en ik werd thuis lekker in de watten gelegd. Erna naar Maastricht (gelukkig kwam ik Malou tegen en hoefde ik niet de hele weg alleen), waar Aline me stond op te wachten op het station. Na wat thee samen toch maar tijd om te slapen. En ja, nu is het echte leven weer helemaal begonnen, en heb ik er ondertussen nu alweer drie colleges opzitten en moet ik zo een prakticum doen. BAM back to reality!

Maar ik zal tussendoor nog wel heel vaak denken aan de geweldige tijd die ik in Nepal heb gehad!