Bandipur, Sarangkot en chocoladetaart

Vrijdagavond was het feest van de vrienden van mijn gastfamilie. Ik had het in het vorige stukje niet gezegt, maar was eigenlijk een beetje bang voor het feest, er gingen namelijk geruchten over dat het een offerfeest was, er zou een varken geslacht worden. Ik was biet echt dolenthausiast om zowiets bij te wonen. Maar toen we bij zijn huis aan kwamen na een leuk ritje op de motor bleek het varken gelukkig al geslacht te zijn (metr zes kogels is mij ongeveer acht keer verteld), en hoefde we het arme dier alleen nog maar op te eten. Het vlees was op zijn nepalees klaar gemaakt. lees: hele beest in de oven, en wat op mijn bord lag varieerde dan ook van spare-ribs-stukjes tot vetspek tot weetikhetwat.. maar de kruiden hier maken alles lekker:D natuurlijk was er ook weer wijn ingeslagen maar dit keer had ik een plan: ik dronk gewoon extreem langzaam, ik wist dat ik daar wel (veel) commentaar op zou krijgen, maar dat als de fles wiskey van de mannen leeg was, wilde ze toch sowieso mijn wijn 'proeven'.. en de tactiek werkte Jeeej!
Dat was maar goed ook, de volgende dag moesten we namelijk weer vroeg opstaan om om zeven uur bij de bus naar Bandipur te staan. Bandipur is een klein bergdorpje, waarvanuit de de hymalaya goed zou kunnen zien en een geweldig uitzicht zou hebben. Nu is het nog steeds regenseizoen, maar op de heenweg was de hymalaya de hele tijd te zien, dus wij waren hoopvol. Wisten julie trouwens dat hymalaya gewoon nepalees is voor 'sneeuwtoppen'? Is maar goed dat deze mooie bergen niet in nederland staan, sneeuwtoppen klinkt een stuk minder indrukwekkend dan hymalaya! Maar goed.. Toen wij in de buurt van Bandipur aankwamen waren alle bergen niet meer te zien, alle wolken hingen er weer voor! We moesten overstappen van een bus naar een jeep,.. en mijn benen waren leniger dan mijn broek. resultaat: een gigantische scheur! en een nepalees diue er ongegeneerd naar gaat kijken. Mijn 'don't look!' komt niet echt over bij deze beste man. Aangekomen bij het dorpje was doel nummer 1 dus een nieuwe broek zoeken, want ik was natuurlijk zo slim om er maar 1 mee te nemen (we gingen immers maar 1 nacht weg). Na een zoektoch hebben we een geweldig lekijke groen/blauwe broek gevonden die in NL meer voor een pyamabroek door zou gaan dan voor een normale, maar ach, hij had geen gat! Erna zijn we maar naar een guesthouse op zoek gegaan, en de eerste was gelijk prima, en had echt een geweldig uitzicht, dus we konden al vrij snel op pad om te wandelen. Tijdens het wandelen kwamen we een boom vol apen tegen! Zaf er echt super vet uit! hoe dichter we bij kwamen, hoe meer apen er uit de boom sprongen! Erna ston een stukje hoger op de berg ineens een tempel, en daarna belandde we in de jungle (helaas niet die van Jungle-book dit keer). Na de wandeling een heerlijk middagdurtje, en toen het tijd was op zoek naar een restaurantje te gaan waren er allemaal mensen met bekkens op elkaar aan het slaan en zo een soort van muziek aan het maken. Zag er heel gezellig uit! we liepen even verder en zagen nog een tweede groepje hetzelfde doen. Het interessante was dat de twee groepen richting elkaar liepen, dus wij dachten gelijk een band-battle komt eraan (ze speelden nl net wat andere deuntjes). deze verwachting was natuurlijk veel te westers. Nepal is, zoals wij vernomen hebben eigenlijk een afkorting:
Never
Ending
Peace
And
Love
dus er kwam geen band-battle maar de twee mengden, en het ritme van de grootste groep mannen werd aangenomen, en ze liepen gezamelijk verder.
We gingen eten in een gezellig nepalees tentje, terwijl de mannen nog uren (letterlijk uren!) doorgingen met hetzelfde deuntje klappen.
we hebben trouwens ook een leuke afkorting voor Holland bedacht:
Heel erg
Ongelofelijk
Leuk
Land
Aan
Noordzee
Dus!

Na een gezellige avond werden Wilke en ik heel vroeg wakker en zijn we met zijn tweeen een wandeling gaan maken, de andere bergen in, was nog mooier dan de vorige keer! Erna een ontbijt gescoord en spullen gepakt, het was namelijk alweer tijd om een jeep te zoeken die ons naar de bus zou brengen. We gingen een uur vantevoren naar de jeep (is maar een kwartier rijden naar de bus, maar ach je weet het nooit in Nepal) en dat was geen seconde te vroeg (of nouja misschien ook wel), maar in ieder geval hebben we bijna drie kwartier in die jeep zitten wachten omdat de chauffeur de jeep zo vol mogelijk wilde krijgen (meer mensen is immers meer geld) dus toen de bankjes in de jeep vol leken, werden er mensen op het dak gezet, erna nog meer mensen op de bankjes geduwd, er moesten mensen staan en er half uit hangen (zo als een Nederlandse vuilnisman zeg maar) en er werden nog meer mensen op de bankjes geduwd. Resultaat: ik wordt geplet van alle kanten en op mijn schouder rust de zwetende (het is immers warm zo op elkaar) oksel van een nepalese man, die ook bijna op me zit. Heerlijk! Na drie kwartier zo zitten en de chauffeur ervan overtuigt te hebben dat er 'echt niemand meer bij kan vertrekken we dan. We komen precies op tijd aan, want als we de jeep uit stappen zien we de bus (die sowieso niet op ons zou gaan wachten) aanrijden. pfieuw! gelukt! En een paar (5) uur later zijn we weer veilig in Pokhara bij het gastgezin op de bank!

Na de pech van het niet zien van de Hymalaya in Bandipur, besloten we dinsdag nog een poging te wagen. We stonden 's morgens (oke, meer 's nachts) om half vier op om de zon op te kunnen zien komen in Sarangkot. Dat is een dorpje?, nouja, iets op de top van een berg, waarvanaf je de zon heel mooi op zou moeten kunnen zien gaan en de zonsopgang zou er volgens de Lonely planet (reisgids) 'bijna een religieuze ervaring zijn'. Dus we namen en taxi op dit onmenselijke tijdstip. Toen we de berg op reden begrepen we waarom de taxichauffeur zo twijfelend had gekeken toen we zijden dat we naar sarangkot wilde. De weg lag namelijk vol met grote stenen (er waren uiteraard geen lantaarns, die kennen ze hier niet zo) en telkens als de beste man schakelde kwam de auto tot stilstand en dachten we dat we achterover de berg af zouden rollen. We hebben zelfs even besproken of de gewone remmen het nog doen als de motor afgeslagen is, want we konden de handrem nergens vinden. Maar gelukkig was het niet helemaal nodig, en naar een paar keer gevaarlijk over de rand te hebben gehangen met een wiel kwamen we aan op de parkeerplaats. Het was immidels haf vijf, en dus moesten we in het donker de rest van de berg oplopen en hopen dat we voor vijf uur de top behaald hadden. Toen we aankwamen bij de top, stond er echter een hek voor het laatste deel. Na een tijdje kwam er iemand het het open doen> we durfden echter eigenlijk niet naar binnen, deze man had namelijk een legerpak aan, keek streng (maar wie doet dat niet om tien voor vijf s ochtends) en had een enorm geweer op zijn rug hangen. Uiteindelijk zijn we toch maar gewoon naar binnen gegaan, en daar vonden we een verhoging metr bankjes, die duidelijk bedoeld was voor toeristen die de zonsopgang wilden zien. Vrij snel al was het licht, maar we zagen geen zon op komen, noch zagen we bergen. het enige wat we zagen was witte mist. Volgens de Koreanen die een kwartiere na ons volledig uitgeput en hijgend de berg op kwaamen was het wel degelijk mooi,. die mist, ze gingen namelijk een voor een poseren voor de... uhm.. witte achtergronbd. wij liepen wat teleurgesteld naar beneden, op zoek naar ontbijt. tijdens het ontbijt ging het ook nog eens regenen, maar toch wilde we naar beneden lopen. (zou twee uur wandelen zijn) Het was weer gestopt met regenen, en dus gingen we op pad. Na een kwartier de berg afdalen leek het alsof de wolken weggingen, en dus gingen we maar weer omhoog in d ehoop toch nog dat mooie uitzicht te zien. Tegen de tijd dat we weer boven waren was alles weer dichtgetrokken, maar gelukkiug waren we toch niet voor niets naar boven gelopen, de man die we boven tegenkwamen zei namelijk dat we de verkeerde kant op gelopen waren, we hadden de routen van bijna drie uur genomen ipv die van twee uur. Dus begonnen we nu echt mety de afdeling. Natuurlijk begon het onderweg weer keihard te regenen, en had ik geen regenjas bij me (normaal regent het echt alleen maar aan het eind van de middag en savonds!) dus na twee uur lopen kwamen we doorweekt aan in Lakeside. We besloten bij het tentje waar de matjes op de grond liggen waarop je kan slapen te gaan slapen, in de bveronderstelling dat onze kleren wel droog zouden zijn als we wakker werden. Dit was natuurlijk niet het geval, tenminste bij mij niet, en dus werd ik helemaal verkleund wakker. We zijn toen naar huis gegaan, en ik heb de hele middag in bed gelegen (was stieken ergens ook wel lekker hoor!). Ded volgende dag was ik weer helemaal fit, en hebben we 's morgens in het weeshuis gewerkt. (dit keer weer gewoon bijles in plaats van voor een hele klas) Na de ochtendienst waren we alweer vrij en hebben we de allerlekkerste chocoladetaart ooit gegeten!

Vanavond zijn de mensen van mijn gastgezin een nachtje bij vrienden op bezoek, en dus moest ik vban hun maar een geestje geven in hun huis! Ik geloofde mijn oren niet toen ik dat hoorde! Maar aangezien ik nog veek moet leren van de nepalese kookkunsten en het de laaste avond is dat Wilke uit eten kan (ze gaat zaterdag weg :( ) gaan we in hetzelfde tentje eten als we gister de chocoladetaart hadden!